سولفید هیدروژن:

این ماده بسیار سمی وقابل اشتعال و بد بو می باشد. بوی آب با حداقل ۰.۵ ppm غلظت سولفید هیدروژن،به وسیله اغلب اشخاص قابل تشخیص است. غلظت های کمتر از ۱ ppm به آب بوی لجن یا کپک زدگی می دهد. غلظت۲ ppm سولفید هیدروژن به آب بوی تخم مرغ گندیده داده و این آب برای سیستم های لوله کشی دارای خاصیت خورندگی است. عموما مقادیر سولفید هیدروژن، کمتر از ۱۰ppm است، اما گاهی اوقات این مقدار به ۵۰ ppm نیز می رسد.
روش های حذف سولفات وسولفید هیدروژن از آب اگر میزان سولفات یا سولفید هیدروژن در آب مصرفی بالاباشد،می توان منبع آب مصرفی را تغییر داد و یا با استفاده از سیستم های تصفیه آب نسبت به حذف آلاینده اقدام نمود. ممکن است با حفر چاه جدید در محل دیگر و یا حفر چاه عمیق تر نتایج رضایت بخشی حاصل شود.

سولفات:

چندین روش برای حذف سولفات از آب، در دسترس می باشد. روش تصفیه انتخابی، به فاکتورهای زیادی از قبیل میزان سولفات در آب، میزان آهن و منگنز در آب و آلودگی باکتریایی آب بستگی دارد. همچنین نوع انتخاب روش، به میزان آبی که برای تصفیه نیاز می باشد وابسته است. دو روش برای تصفیه مقادیر کم آب ( جهت شرب وپخت و پز) شامل تقطیر و اسمز معکوس می باشد. در روش تقطیر، آب به شکل بخاردر آمده و سپس سرد شده و به صورت آب خالص جمع آوری می شود. مواد معدنی همچون سولفات، تبخیر نمی شوند و در ته ظرف باقی می مانند. در دستگاه های تصفیه آب ممبرا ن های اسمزمعکوس دارای سوراخ های ریزی هستند که به مولکول های آب، اجازه عبور می دهند اما مانع عبور مواد معدنی همچون سولفات می شوند. عمده ترین روش معمول برای تصفیه مقدار زیاد آب، روش تعویض یونیاست. عملکرد این روش شبیه به فرآیند سیستم های سختی گیر است. رزین تعویض یون در داخل دستگاه ریخته می شود و با جریان آب از داخل رزین، سولفات جذب می شود. زمانی که ظرفیت رزین با یون های سولفات اشباع شد، عمل تصفیه متوقف می شود. برای ادامه عمل تصفیه، رزین می بایست با محلول آب نمک ( سدیم کلراید) احیاء شود.

سولفید هیدروژن:

تشکیل سولفید هیدرژن در بعضی موارد ممکن است کاهش پیدا کند. استفاده از روش شوک کلریناسیون ممکن است تولید باکتری های سولفید را کاهش دهد، اما موجب حذف آنها نمی شود. این فرآیند موجب تشکیل محلول سفید کننده قوی کلرین در چاه میشود. با بازشدن شیرهای آب ، آب کلرینه شده در تمامی قسمت های سیستم لوله کشی جریان پیدا می کند. آب کلرینه شده به مدت چند ساعت و یا یک شب در داخل سیستم باقی می ماند و سپس با بازگذاشتن شیرهای آب دور ریخته می شود. اگربوی سولفید هیدروژن اولیه باشد( بدون دخالت باکتری ها) با استفاه از یک سیستم آب داغ می توان این بو را کاهش داد. برای حذف مقادیر جزیی سولفید هیدروژن می توان از فیلتر کربن فعال استفاه نمود. فیلتر می بایست هرچند وقت یک بار تعویض شود. مدت زمان این تعویض، بسته به میزان آب مصرفی روزانه وهمچنین غلظت سولفید هیدروژن در آب متغیر است. غلظت های تا حدود ۶ppm سولفید هیدروژن با استفاده از یک فیلتر اکسید کننده ( همانند فیلتر آهن) حذف میشود.

این نوع فیلتر شامل شن پوشیده شده با دی اکسید منگنز است که موجب تبدیل گاز سولفید هیدروژن به ذرات ریز سولفور شده که این ذرات ازفیلتر نمی توانند عبور کنند. فیلتر شنی می بایست به طور مرتب بک واش شده وبرای حفظ پوشش دی اکسید منگنز از پرمنگنات پتاسیم استفاده شود. برای حذف مقادیر بالاتر از ۶ppm سولفید هیدروژن می توان از تزریق یک ماده شیمیایی اکسیده کننده از قبیل سفیدکننده های خانگییا پرمنگنات پتاسیم و نهایتا استفاده از یک فیلتر بهره گرفت. ماده اکسید کننده می بایست داخل مخزن آب ریخته شده و اجازه داده شود حداقل ۲۰ دقیقه بین ماده شیمیایی و آب تماس برقرار شود. سپس ذرات سولفور تشکیل شده با استفاه از یک فیلتررسوبی حذف می شود. کلر اضافی نیز با استفاده از فیلتر کربن فعال حذف می شود . زمانی که پرمنگنات پتاسیم مورد استفاده قرار می گیرد، استفاده از فیلترشنی منگنز سبزتوصیه می شود.

اغلب روش های تصفیه برای سولفید هیدروژن همانند روش های مورد استفاده در حذف آهن و منگنز است